Nice Shirt.

Rake biopic over Mötley Crüe, in die zin dat de film bijna net zo slecht is als de band.
Winst voor de film:
1) Hij duurt maar een uur en drie kwartier
2) Je hoort alleen fragmenten van de liedjes
Waar de film en de band gelijk opgaan:
1) Ze willen allebei heel hard erkenning voor hun performance
2) Elk geeft je hernieuwde waardering voor de leuke dingen in het leven, zoals goede films, en goede muziek
3) Ze benadrukken nog maar eens hoe je goddank geen muzikant bent die moet spelen dat hij een ruige Mötley Crüe-rocker is, of een acteur die moet spelen dat hij een muzikant is die moet spelen dat hij een ruige Mötley Crüe-rocker is
Mocht je je Netflix-abonnement willen opzeggen maar je twijfelt nog een beetje, dan kan ik je deze film van harte aanraden. (1u48m.) Trailer

Vrolijke serie over gestoorde mensen. De dertigjarige, Manhattanse advocaat Rebecca verhuist van de één op de andere dag naar een kutgehucht in Californië omdat ze haar kansen opnieuw wil beproeven bij haar vriendje van zomerkamp (van toen ze 16 was). De man in kwestie is inmiddels verloofd en heeft, zeg maar, een leven, maar dat is een detail. What could possibly go wrong? Kijken als je houdt van series die zowaar normaal doen over alledaagse zaken (depressie, therapie, onzekerheid, seksualiteit – een vrouwelijk personage dat eerst een vriendje had, krijgt later een relatie met een vrouw en dat wordt gewoon als gegeven gepresenteerd). Niet kijken als je niet zit te wachten op vrouwen met diepe decolletés die regelmatig een boer laten. (Netflix, 42m.) Trailer of Klik hier voor een langere review.