Ik wil net naar buiten gaan voor een sigaret als ik door een jongen word aangesproken. Hij draagt een bordeauxrood pak en een wit overhemd, zijn stropdas hangt los. Zijn hoofd beweegt als een knikkend hondje op een hoedenplank. Hij bralt iets waaruit ik opmaak dat hij ook wil gaan roken. Er is iets vreemds aan hem, maar ik zie er een verhaal in, dus waarom niet.
Leunend tegen de glazen pui van The Gate zitten een paar dronken vrouwen met hoog getoupeerd haar en in latex jurkjes. Ergens op de grond ligt een witte bh. Bij Tiger Tiger, een naastgelegen tent die blijkbaar bekend is van Geordie Shore, begint het druk te worden. Twee halfnaakte, gapende meisjes op stelten wuiven met witte veren naar de ingang.
Het enige waarvoor ze af en toe nog naar de keuken moest, was om haar magnetronmaaltijden of pizza op te warmen, vertelde ze, terwijl ik een plekje op haar bed vrijmaakte om te kunnen gaan zitten. Koken had ze opgegeven toen ze concludeerde dat kant-en-klaarmaaltijden per saldo goedkoper waren dan het steeds weer aan moeten schaffen van een nieuwe pan.
Vroeger was het moment waarop mijn ouders op dieet gingen het moment waarop mijn zusje en ik elke avond in gespannen afwachting naar bed gingen. Het kon een paar dagen duren, maar het kwam onvermijdelijk.
Eigenlijk willen we nog even nergens heen. Eigenlijk willen we gewoon even hier staan, en een sigaretje roken.
Een paar keer per week kwam er om 12.00 uur iemand van het verzorgingstehuis langs met een in piepschuim ingepakte maaltijd. Mijn oma was er dol op. Als ik tussen de middag bij haar langsging, zat ze al verheugd aan het raam; een kleedje over de tafel, een theedoek om haar hals. Vanaf die plek kon ze naar mijn vader de buschauffeur zwaaien.
Behalve patat was er niks wat we verschrikkelijk lekker vonden, en met uitzondering van spruiten vond ik niks verschrikkelijk vies. Eten was iets dat we tussen 17.00 en 17.30 uur deden, met z’n drieën of vieren aan tafel, de radio uit. Er was precies genoeg voor één bord vol. Daarna aten we vla.
