Twee mensen in de donkere steeg, een man en een vrouw ziet hij nu, ieder op hun eigen fiets; ze stoppen en nemen afscheid met een omhelzing. De vrouw staat onvast op haar benen. “App me als je thuis bent,” zegt de vrouw. De man vindt dat onnodig, zegt dat zij juist hem zou moeten appen. De vrouw protesteert: “Jou kan veel meer overkomen, jij moet veel verder fietsen.”
De liften bevinden zich achter een ondoorzichtige schuifdeur met een elektronisch slot. Als je het juiste pasje tegen het leesapparaat houdt dat naast de deur hangt, hoor je een klik met een zachte piep. Het is een opgelucht geluid, alsof de deur tot dan de adem heeft ingehouden. Als je een OV-chipkaart tegen het apparaat houdt, hoor je alleen het korte tikken van een herhaaldelijk blokkeren, zoals wanneer je je fiets op slot wil zetten en halverwege steeds tegen een spaak stoot.
Een nepplant, de neppotgrond overgoten met bier, de nepkluit dobbert in de bak. Nog net zichtbaar: een paar lenzen op een plakkerig tafeltje bij een plakkerige trap. Roze braaksel in de mannen-wc’s.
Waarom?
(Officieel zijn de toiletten genderneutraal, maar hij gaat naar die waar de urinoirs in zijn. Hij weet wat hij is.)
Itakiry. Ash. Weval. Matthew Mole. Songs of Farewell. Al die namen die hem niks zeggen, op één avond. Alle avonden erna weer nieuwe namen. En dat verkoopt dan nog uit, ook. Hij luistert naar de radio. Hij hoeft muziek niet te zien. Dansen doet hij op feesten; vroeger veel, nu hij ouder is, weinig. Er valt steeds minder te vieren.
Zijn het de lege ruimtes die geluid vervormen, of juist de volle? Op tv had iemand het een keer over de symfonie van elektrische vloerreinigers en dweilwagens en industriële stofzuigers en hij weet nog dat hij dacht: alleen geld kan zoiets horen. Wij hebben gewoon oordoppen in.
Hij kijkt door de ruiten naar buiten, ziet de vijf vlaggen zachtjes wapperen, elke vlag één woord: you with better sounds music. Door ze zo te lezen, houdt hij zijn hoofd vrij van de oorwurm uit zijn jeugd. Hoopt hij. Het helpt niet. Bring us back together-
Hij weet wat voor dag het is vandaag. En hij is zijn broers verjaardag niet vergeten; hij heeft hem gewoon niks te melden.
Zodra zijn shift erop zit zal hij zijn vrouw en zoontje ontmoeten op de brug bij de Weerdsingel voor de intocht van Sinterklaas. Misschien blijft het droog. Mag ook wel, na een dag als gisteren. De kraan bleef maar lopen. Zijn zoontje stond op de bank, zijn voetbal onder de arm. “Niet met je schoenen op de bank!” had hij boos tegen hem geroepen, “hoe vaak moet ik het nog zeggen!” Zijn zoontje moest huilen. Hij tilde hem op. Samen keken ze of het nog regende, maar de lucht was zo’n ondoordringbare grijze deken, dat ze het niet konden zien.
(Dit was mijn laatste shortread.)
Op Shortreads.nl verschijnt elke werkdag een kort verhaal gebaseerd op de actualiteit. De auteurs bedenken de avond ervoor of ‘s ochtends vroeg welk nieuwsbericht als basis dienst, en schrijven daar vervolgens binnen een paar uur een handpalmverhaal (flash fiction) over.
Van de site: “Overal om je heen zijn meningen, hyperig geschreeuw. Naast de onafgebroken stroom nieuwsberichten die dagelijks op je af komen, zijn er ook nog de columnisten, cartoonisten en bloggers die ons vertellen wat we van dat nieuws moeten vinden. In die hectiek van nieuws en meningen is het tijd voor een ander geluid. Geen geschreeuw, maar proza om stil te staan bij het moment.”