Nice Shirt.

Zo’n serie waarbij ik mezelf op rantsoen zette omdat ik het verhaal en de personages zo lang mogelijk bij me wilde houden. The White Lotus volgt een week lang een groep vakantiegangers in een luxe resort (in seizoen 1 op een eiland in Hawaii, in seizoen 2 op Sicilië). Beide seizoenen beginnen met een dode, zonder dat je weet wie of waarom of hoe. Dit maakt elke interactie, elke ruzie, elke flinter van ergernis potentieel explosief. Je weet als kijker niet wie je kunt vertrouwen, en trouwens, de personages zelf weten het ook niet, en meer dan eens moet je je mening over een personage dat je leuk of irritant vindt, herzien. De onderlinge dynamiek tussen de personages en de enorme gelaagdheid van de verhaallijnen zorgen voor een serie die voelt als een film (twee films) die je over een jaar nog eens kunt kijken, om dan compleet andere dingen te ontdekken. The White Lotus opent doorlopend de beerputten van mensen die, ondanks alles, blijven beweren dat their shit don’t stink. Meesterlijk. (HBO Max, 50-60 min.) Trailer PS Je kunt de seizoenen los van elkaar zien. Pas op met opzoeken van info over deze serie want de spoilers vliegen je om de oren.

Nogal rauwe drama-comedy waarin de Canadese Mae Martin (een uitvergrote versie van) zichzelf speelt. Ook deze Mae is stand-upcomedian, en ook zij is op al op jonge leeftijd verslaafd geraakt aan cocaïne (onder andere). Ze is nu clean en ze woont in Engeland, waar ze zoveel mogelijk op het podium staat en probeert door te breken bij het grotere publiek. Tijdens een van die avonden ontmoet ze George, een vrouw die tot dan toe dacht dat ze hetero was, en ze krijgen een relatie. Alleen blijkt Mae in relaties net zo grenzeloos als ze vroeger met drugs en drank was. En dat is best lastig, zeker als je vriendin probeert de relatie geheim te houden. (22m) Trailer

Lieve serie over Charlie, een DJ has-been die nog steeds gelooft in zijn eigen comeback. Als zijn oude beste vriend terug naar Londen verhuist, samen met zijn wereldberoemde DJ-vrouw, ziet Charlie kansen. Zij ook: ze nemen hem aan als nanny voor hun verwende en irritant vroegwijze 11-jarige dochter Gabrielle. Niet helemaal wat Charlie voor ogen had. Nog minder waar Gabrielle zin in heeft. Enige wat ik bij dit soort series altijd een beetje awkward vind – van die series waarbij de creator en de executive producer dezelfde persoon is als de acteur die het hoofdpersonage speelt – is hoe vaak er over Idris Elba’s personage wordt gezegd dat hij een grote lul heeft. We get it, Idris. Je bent helemaal het mannetje. Verder top. Jammer dat er geen seizoen 2 komt. (Netflix, 22m.) Trailer

Fenomenale serie over de trashy Eleanor die na haar overlijden in The Good Place (de hemel) terechtkomt en al gauw beseft dat er een grote fout is gemaakt. In The Good Place woon je in je droomhuis, zijn er puppy’s in overvloed, mag je soms een rondje vliegen en ga je winkelen bij de “Everything Fits!”-store. Maar: The Good Place moet je verdienen. En Eleanor is verre van de nobele mensenrechtenadvocate die men denkt dat ze is. Netflix, 22m. Trailer Ik schreef hier ook een wat langer kort stukje over, klik op de titel/foto om dat te lezen.

Vrolijke serie over gestoorde mensen. De dertigjarige, Manhattanse advocaat Rebecca verhuist van de één op de andere dag naar een kutgehucht in Californië omdat ze haar kansen opnieuw wil beproeven bij haar vriendje van zomerkamp (van toen ze 16 was). De man in kwestie is inmiddels verloofd en heeft, zeg maar, een leven, maar dat is een detail. What could possibly go wrong? Kijken als je houdt van series die zowaar normaal doen over alledaagse zaken (depressie, therapie, onzekerheid, seksualiteit – een vrouwelijk personage dat eerst een vriendje had, krijgt later een relatie met een vrouw en dat wordt gewoon als gegeven gepresenteerd). Niet kijken als je niet zit te wachten op vrouwen met diepe decolletés die regelmatig een boer laten. (Netflix, 42m.) Trailer of Klik hier voor een langere review.

Ja, godsamme. Dit is zo goed. Dit is zo goed dat ik er niet helemaal bij kon zo goed. En dat terwijl ik de eerste paar afleveringen mwah vond: jonge vrouw met bindingsangst struikelt door het leven, komt amper rond, heeft een moeizame relatie met haar perfecte zus, doet alles halfhartig, heeft seks zoals Amélie in 2001 (dat wil zeggen, geamuseerd en onbezield) en beziet alles met een afstandelijke ironie. Ik raak die sarcastische, hoogbegaafde, er-zonder-iets-aan-te-doen-superfitte vrouwelijke personages (Cool Girls) altijd gauw zat. Wat echter snel duidelijk wordt: Fleabag is zichzelf al heel lang zat, en erger. Ze blijkt al snel juist een van de meest liefhebbende, normale personages in een fucked-up wereld, en haar gitzwarte humor is niet alleen voor haarzelf, maar zeker ook voor de kijker een noodzakelijke manier om daarmee te dealen. Seizoen 1 is fantastisch, seizoen 2 blaast je van je sokken. Als je deze serie niet goed vindt, kunnen we geen vrienden zijn, het spijt me. (AP, 26 min.) Trailer

Serie over een agentschap in Parijs, ASK dat de grootste namen uit de Franse filmwereld vertegenwoordigt (die grote sterren spelen ook mee, als zichzelf). Na het overlijden van hun baas bestaat de angst, terecht, dat die acteurs en actrices nu allemaal zullen overlopen naar concurrent StarMédia. Naast deze externe dreiging spelen er ook op individueel niveau grote en kleinere drama’s. Camille raakt haar assistent kwijt. Mathias’ geheime dochter staat ineens op de stoep. En Gabriel moet zich verstoppen voor Cécile de France, de actrice die hij vertegenwoordigt maar die hij niet durft te vertellen dat Quentin Tarantino haar tóch geweigerd heeft voor zijn nieuwste film omdat ze met haar veertig jaar stokoud is. In Dix Pour Cent is de hoofdrol weggelegd voor de agenten en spelen hun cliënten met veel enthousiasme de slechtste versies van zichzelf. (Netflix, 52 min.) Trailer (Ik schreef er ook een iets langer kort stukje over, klik op de titel/foto.)

Je gaat me óf heel erg bedanken voor deze geniale tip, of je haat me voor de rest van je leven. Anyhoo: een groep tieners die in 1981 zomerkamp viert op Camp Firewood, spreekt af om elkaar tien jaar later daar opnieuw te treffen. De serie start op de eerste dag van hun reünie: inmiddels hebben ze een goede baan, een kind of een vaste relatie, en allemaal zijn ze zo midden-twintig, Behalve dan dat de acteurs die hen spelen, allemaal minimaal veertigers zijn. Geweldig geschreven, satirische (meta)humor, onnodige plotwendingen in een toch al non-existent plot en een cast die er zelf nog de grootste lol in lijkt te hebben. NB Deze serie is de prequel van de film Wet Hot American Summer (2001), die zich afspeelt tijdens de last day of camp, maar dat wist ik ook niet. Je kan de serie dus rustig los zien van de film. (30m.) Trailer