Soms kijk ik een serie (voor de zoveelste keer) helemaal opnieuw omdat ik de personages ervan mis. Ik had dat bij Community, Brooklyn Nine Nine, en nu ook bij Dix Pour Cent, een serie over een agentschap in Parijs. In de eerste aflevering gaat Samuel, de eigenaar van Agence Samuel Kerr (ASK), op vakantie. Dat is meteen het laatste wat we van hem zien; hij verslikt zich in een wesp (al zijn er ook geruchten over een orgie) en overlijdt in Buenos Aires. Zijn vier agenten blijven ontheemd achter.
ASK vertegenwoordigt de grootste namen uit de Franse filmwereld en de angst bestaat, terecht, dat die nu allemaal zullen overlopen naar concurrent StarMédia. Naast deze externe dreiging spelen er ook op individueel niveau grote en kleinere drama’s. Camille raakt haar assistent kwijt. Mathias’ geheime dochter staat ineens op de stoep. En Gabriel moet zich verstoppen voor Cécile de France, de actrice die hij vertegenwoordigt maar die hij niet durft te vertellen dat Quentin Tarantino haar tóch geweigerd heeft voor zijn nieuwste film omdat ze met haar veertig jaar stokoud is.
In Dix Pour Cent is de hoofdrol weggelegd voor de agenten en spelen hun cliënten met veel enthouiasme de slechtste versies van zichzelf. Zo heeft één van de bekendste acteurs van Frankrijk, Zinedine Soualem, een terugkerende cameo als een lulletje rozenwater dat Mathias sméékt om een klus (“ik kan wel voor een Portugees doorgaan, toch?”). Verder komen onder meer Isabelle Huppert (anorectische perfectionist), Monica Bellucci (“ik wil een vriendje!”), Jean Reno (“Netflix, ugh”) en Sigourney Weaver (arrogante Amerikaanse diva, maar toevallig wel één die Frans spreekt, HOOR JE DAT EMILY) voorbij.
Let op: de eerste aflevering is nogal schreeuwerig en hysterisch. Dat wordt later echt veel beter. Ook is de ondertiteling vaak ronduit vreemd, met uitdrukkingen die in het Nederlands niet bestaan en veelvuldig gebruik van het woord ‘trut’ voor alles en iedereen (tot een taxi aan toe). Geen dealbreaker, wel jammer voor zo’n mooi gemaakte serie. (Netflix, 52m.)