Sommige dingen MOET JE gewoon zien.
Hieronder het allerbeste van de Korte Kijklijst, zonder discussie. Vind je het niks, dan ligt het aan jou.
Zo’n serie waarbij ik mezelf op rantsoen zette omdat ik het verhaal en de personages zo lang mogelijk bij me wilde houden. The White Lotus volgt een week lang een groep vakantiegangers in een luxe resort (in seizoen 1 op een eiland in Hawaii, in seizoen 2 op Sicilië). Beide seizoenen beginnen met een dode, zonder dat je weet wie of waarom of hoe. Dit maakt elke interactie, elke ruzie, elke flinter van ergernis potentieel explosief. Je weet als kijker niet wie je kunt vertrouwen, en trouwens, de personages zelf weten het ook niet, en meer dan eens moet je je mening over een personage dat je leuk of irritant vindt, herzien. De onderlinge dynamiek tussen de personages en de enorme gelaagdheid van de verhaallijnen zorgen voor een serie die voelt als een film (twee films) die je over een jaar nog eens kunt kijken, om dan compleet andere dingen te ontdekken. The White Lotus opent doorlopend de beerputten van mensen die, ondanks alles, blijven beweren dat their shit don’t stink. Meesterlijk. (HBO Max, 50-60 min.) Trailer PS Je kunt de seizoenen los van elkaar zien. Pas op met opzoeken van info over deze serie want de spoilers vliegen je om de oren.
Michaela Coel is het beste wat tv kon overkomen sinds Phoebe Waller-Bridge. En deze serie (dé reden waarom je een HBO-abonnement moet nemen) is alles: provocerend, hilarisch, veel te eerlijk, veel te dichtbij, hartverscheurend en vergevensgezind. I May Destroy You opent met Arabella, een getalenteerde maar snel afgeleide schrijfster met een deadline die ze al tachtig keer heeft gemist. Ze heeft zichzelf klemgezet en moet nu echt vóór morgenochtend 6.00 uur haar manuscript inleveren. Maar ze kan nog wel even een uurtje uitgaan. Toch? Kan wel. Ze ontmoet haar vrienden, ze doen shots, snuiven, slikken; de avond dreigt alweer uit de hand te lopen, zeker als Arabella niet goed wordt. Maar ze weet zichzelf terug te slepen naar haar kantoor, tikt met wijd opengesperde ogen haar verhaal, en levert keurig op de afgesproken tijd haar manuscript in. Alleen: waarom is haar telefoonscherm gebarsten? En waar komt die bloedende hoofdwond vandaan? Dan ziet ze ineens een flits van een man. In een wc-hokje, boven haar. Deze ronduit briljante serie volgt Arabella terwijl ze de avond probeert te reconstrueren en confronteert de personages en de kijker met de rol van (seksuele) vrijheid en consent in een patriarchale, seksistische, homofobe en racistische samenleving waarin alles kan en mag – en iedereen vogelvrij is. (HBO Max, 28-35 min.) Trailer
Miniserie naar het waargebeurde verhaal van een jonge vrouw die door de politie aangeklaagd wordt voor het doen van valse aangifte van verkrachting. Een paar jaar later komen twee detectives uit een heel andere Amerikaanse staat bij toeval op het spoor van een serieverkrachter. De detectives weten niet van het bestaan van Marie en Marie heeft “toegegeven” het verhaal te hebben verzonnen. Hoewel geen makkelijk onderwerp, maken de respectvolle manier waarop het thema verkrachting wordt behandeld (sensatieloos en vanuit een vrouwelijk perspectief), het ongelooflijke verhaal en de pitbullmentaliteit van de twee detectives dit een geweldige serie om naar te kijken. Edit i.v.m. actualiteit: als je deze serie gezien hebt, kijk je heel anders naar dit soort headlines. (Netflix, 58m.) Trailer
Een animatie-drama-comedy-mysteryserie, waarvan het grootste mysterie is waarom dit niet een enorme hit is geworden. Undone gaat over de 28-jarige Alma, die moeite heeft met de banale routine van haar dagen: opstaan, tanden poetsen, forensen, werken, forensen, tanden poetsen, slapen. Wanneer haar zus Becca vertelt dat ze verloofd is met haar rijke vriend kan Alma het amper opbrengen om blij voor haar te zijn. Als ze na een flinke ruzie naar huis rijdt, ziet ze ineens haar vader (Bob Odenkirk van Better Call Saul) langs de kant van de weg staan. Alleen – hij is al jaren dood. Ze is zo afgeleid dat ze verongelukt. Als ze weer bijkomt ligt ze in het ziekenhuis, en in een reeks desoriënterende scènes komt ze erachter dat ze ineens door de tijd kan reizen, al waarschuwt haar vader – die zij als enige kan zien – haar dat ze niet te veel te snel moet willen. Hij zegt dat haar oma Geraldine, die (met shocktherapie) behandeld werd voor schizofrenie, hetzelfde doormaakte. Alma gebruikt haar (nog shaky) superpowers om de mysterieuze dood van haar vader te onderzoeken. Maar welke realiteit is betrouwbaar? Bijzonder mooi (en deels in Hilversum) gemaakte serie waarin de prachtige, vervreemdende vorm (rotoscope) klopt met en ondersteunend is aan de inhoud. Hiervoor kun je rustig een Amazon Prime-abonnement afsluiten. (AP, 23 min.) Trailer
Fantastische documentaire over de opkomst en keiharde neergang van het overgepromote Fyre-festival dat in 2017 in de Bahama’s “Instagram, maar dan in het echt” moest zijn. Bezoekers betaalden duizenden tot tienduizenden dollars voor een ticket en kwamen terecht in een soort open riool. Tenenkrommend en zooo lekker om naar te kijken. Mocht je je rot voelen over het einde (over hoe het bepaalde mensen vergaan is), no worries: het kwam goed. Google na afloop maar eens een paar namen. (N, 1u37.) Trailer
***Edit: Damnit! Niet meer op Netflix. Hopelijk komt ie gauw terug!*** Deze hilarische documentaire is voor iedereen leuk, óók (of misschien juist) als je zelf geen loper bent. Verscholen in de bossen van Tennessee wordt inmiddels al 25 jaar de meest idiote ultrarun ter wereld gehouden, georganiseerd door de excentrieke Lazarus Lake. Het duurde 9 jaar voor er überhaupt iemand finishte, en tot op de dag van de docu is dat nog maar 10 mensen gelukt. De race begint als Lazarus een shaggie opsteekt en eindigt na 60 uur, dus je moet wel een beetje doorpezen wil je de 100 mijl (161 kilometer! HONDERDEENENZESTIG KILOMETER!) binnen die tijd halen. Hup hup met die loopbeentjes! (1u29m.) Trailer
Ja, godsamme. Dit is zo goed. Dit is zo goed dat ik er niet helemaal bij kon zo goed. En dat terwijl ik de eerste paar afleveringen mwah vond: jonge vrouw met bindingsangst struikelt door het leven, komt amper rond, heeft een moeizame relatie met haar perfecte zus, doet alles halfhartig, heeft seks zoals Amélie in 2001 (dat wil zeggen, geamuseerd en onbezield) en beziet alles met een afstandelijke ironie. Ik raak die sarcastische, hoogbegaafde, er-zonder-iets-aan-te-doen-superfitte vrouwelijke personages (Cool Girls) altijd gauw zat. Wat echter snel duidelijk wordt: Fleabag is zichzelf al heel lang zat, en erger. Ze blijkt al snel juist een van de meest liefhebbende, normale personages in een fucked-up wereld, en haar gitzwarte humor is niet alleen voor haarzelf, maar zeker ook voor de kijker een noodzakelijke manier om daarmee te dealen. Seizoen 1 is fantastisch, seizoen 2 blaast je van je sokken. Als je deze serie niet goed vindt, kunnen we geen vrienden zijn, het spijt me. (AP, 26 min.) Trailer
Als Toons zus ongevraagd een verjaardagsfeest voor hem organiseert, gaat het filmpje waarin hij de gasten weg probeert te jagen per ongeluk viraal en is hij ineens wereldberoemd in Nederland. De serie is een lange aaneenschakeling van kromme tenen en plaatst weerloze personages in het soort situaties die net zo absurdistisch zijn als herkenbaar. De eerste twee afleveringen zijn wat onwennig maar blijf kijken; tegen de tijd dat de kubistische smurfen (ja) voorbijhuppelen ben je om en hopelijk, net als ik, verliefd op Robbie. (25m.) Trailer
Serie over een agentschap in Parijs, ASK dat de grootste namen uit de Franse filmwereld vertegenwoordigt (die grote sterren spelen ook mee, als zichzelf). Na het overlijden van hun baas bestaat de angst, terecht, dat die acteurs en actrices nu allemaal zullen overlopen naar concurrent StarMédia. Naast deze externe dreiging spelen er ook op individueel niveau grote en kleinere drama’s. Camille raakt haar assistent kwijt. Mathias’ geheime dochter staat ineens op de stoep. En Gabriel moet zich verstoppen voor Cécile de France, de actrice die hij vertegenwoordigt maar die hij niet durft te vertellen dat Quentin Tarantino haar tóch geweigerd heeft voor zijn nieuwste film omdat ze met haar veertig jaar stokoud is. In Dix Pour Cent is de hoofdrol weggelegd voor de agenten en spelen hun cliënten met veel enthousiasme de slechtste versies van zichzelf. (Netflix, 52 min.) Trailer (Ik schreef er ook een iets langer kort stukje over, klik op de titel/foto.)
Fantastische, tragikomische animatieserie over een paard dat ooit een carrière had in een Full House-achtige, dweperige televisieshow en nu zijn dagen slijt met coke snuiven, rondneuken en mensen uit Hollywood het vak horsesplainen. BoJack Horseman zit vol superscherpe satire over popcultuur en de maatschappij maar kan ook ineens bloedserieus worden, en weet op zo’n moment oprecht te blijven terwijl je je als kijker realiseert dat je je kwaad maakt over of geraakt bent door de acties van een 2-D geanimeerd paard. De genialiteit van de serie laat zich moeilijk in een paar zinnen vangen, maar meer dan het intro heb je eigenlijk niet nodig om een beeld te krijgen. Op muziek van Patrick Carney (The Black Keys) volgen we BoJack vanaf het moment dat hij wakker wordt tot het moment dat hij na een nacht party’en ladderzat naar de bodem van zijn eigen zwembad zinkt. Let vooral ook op die oogjes. (Netflix, 25m.) Trailer
Michael Peterson belt op een avond in paniek 911: zijn vrouw Kathleen ligt beneden aan de trap, helemaal onder het bloed. Ze is dood. Michael denkt dat Kathleen, die die avond lekker wat rode wijn had weggetikt, achterover van de trap is gevallen, maar de politie vertrouwt zijn verhaal voor geen meter. En dat is dertien afleveringen lang interessant, vraag je? Ja. ik heb nog geen documentaireserie gezien met zulke bizarre wendingen als deze. Bijna het meest idiote is nog dat Peterson in het dagelijks leven schrijver is (was) van misdaadromans – boeken waarin dit soort mysteries veelvuldig voorkomen. Bijna, want het meest absurde detail in deze zaak zie je vanzelf in aflevering 6 of 7. Zo onwaarschijnlijk, het kan niet anders dan waar zijn. (Netflix, 48m.) Trailer
In een apocalyptische wereld waarin een schimmel het grootste deel van de mensheid heeft overgenomen, moet de 56-jarige Joel het 14-jarig meisje Ellie naar het westen van de VS brengen. Of ‘vervoeren’, zoals hij zegt: hij ziet haar als cargo. Ellie is besmet met, maar blijkt immuun voor de parasitaire schimmel (als enige in de wereld) en alle hoop op een geneesmiddel is op haar gevestigd. Waanzinnig mooi gemaakte serie. En doodeng. Vergelijkbaar met Stranger Things qua jumpscares, maar het zijn niet de monsters die The Last Of Us zo eng maken, het zijn de mensen. Het zijn altijd de mensen. (HBO Max, 143-80 min.) Trailer Klik op de foto/titel voor een wat langer kort stukje.