Ik begon op mijn 22e met hardlopen, gaf het op, begon op mijn dertigste opnieuw, gaf het op, waagde twee jaar later een nieuwe poging, strandde op acht kilometer, liep vier jaar heel sporadisch, en besloot op mijn 36e ineens om te gaan trainen voor een halve marathon. Dat was maart 2017. Ik zat aan mijn bureau aan het raam en keek naar alle hardlopers die voorbijkwamen, joggend langs de Vecht. Sommigen renden snel en gestroomlijnd, anderen strompelden in wijde t-shirts en met hoog opgetrokken schouders, de blik gepijnigd richting de grond recht voor hun voeten.

Door te gaan hardlopen kon ik mezelf een doel stellen en dat halen, bedacht ik terwijl ik naar al die mensen buiten keek die zichzelf iets voorgenomen hadden en het nog waren gaan doen óók. Maar dat moest dan wel een idioot doel zijn. Geen vijf kilometer; ook geen tien. Ik kende mezelf. Ik zou enthousiast beginnen met mijn Hardlopen met Evy-schema, nog in dezelfde week een training missen, mijn hele opbouw in de war sturen, uiteindelijk alleen nog heel af en toe rennen om dan per ongeluk een keertje tien kilometer aan te tikken en daar helemaal geen goed gevoel aan overhouden.