Datingshow met een even stompzinnige als verslavende premisse: deelnemers verklaren elkaar op basis van urenlange gesprekken in afgesloten cabines waarin ze elkaar niet kunnen zien, de liefde. En ook maar meteen eeuwige trouw. Serieus, dat is de deal: als je iemand leuk vindt, doe je een aanzoek. Wat de serie zo intrigerend maakt is dat ze verdergaat – of eigenlijk, pas echt begint – waar andere datingshows ophouden. In Love is Blind zijn slechts drie van de tien afleveringen gereserveerd voor de verovering, in de resterende zeven volgen we de deelnemers ná hun keuze: ze zien elkaar voor het eerst en gaan op een soort pre-huwelijksreis naar Mexico. De volgende stap is samenwonen en ouders ontmoeten, de finale is het ja-woord – of een “I don’t”. Tussen de eerste blinde “hello?” en het altaar zit veertig dagen. Behoorlijk verslavend. (60m.) Trailer
Achttien grote talenten uit de modeindustrie werken, in het kader van een afvalrace, tien afleveringen lang aan thematische opdrachten binnen een onmogelijk tijdsbestek. Project Runway, maar dan… niet heel anders. Als dat je ding was, kijk dan ook zeker naar deze Netflixshow. Je ziet redelijk wat van het proces, de opdrachten zijn interessant, de deelnemers waanzinnig goed en iedereen is aardig. De kandidaten helpen elkaar, raken bevriend, hemelen elkaar op en vergeten regelmatig dat ze in een competitie zitten. Tan (van Queer Eye) verbleekt een beetje bij de superinnemende Alexa Chung; toch vormen ze een charismatisch presenteerduo dat oprecht het beste voor heeft met hun kandidaten en tussendoor heerlijk onnozele (en compleet onbruikbare) tips geeft voor je eigen garderobe. (Netflix, 46m.) Trailer
Tja, deze film. Het is een Guy Ritchie-film, dus hij gaat over een drugsbaas (Matthew McConaughey) die van zijn wietimperium af wil, want hij wil misschien een kind, en dat zorgt ervoor dat allerlei andere gangstermannetjes (of wannabe druglords) hun hengels naar hem en naar elkaar uitgooien, maar er is ook een roddeljournalist (Hugh Grant) die te veel weet en dat in zijn voordeel gebruikt, en dan is er ook nog iets met een boksschool en een coach (Colin Farrell) die een stelletje kutpubers in bedwang moet houden, en al die lijntjes hebben iets met elkaar te maken of komen samen, en iedereen naait elkaar, en niets is wat het lijkt, en, nou ja, Guy Ritchie dus. Erg vermakelijk; niet te veel nadenken over het plot. (Netflix, 1u53m.) Trailer
Miniserie naar het waargebeurde verhaal van een jonge vrouw die door de politie aangeklaagd wordt voor het doen van valse aangifte van verkrachting. Een paar jaar later komen twee detectives uit een heel andere Amerikaanse staat bij toeval op het spoor van een serieverkrachter. De detectives weten niet van het bestaan van Marie en Marie heeft “toegegeven” het verhaal te hebben verzonnen. Hoewel geen makkelijk onderwerp, maken de respectvolle manier waarop het thema verkrachting wordt behandeld (sensatieloos en vanuit een vrouwelijk perspectief), het ongelooflijke verhaal en de pitbullmentaliteit van de twee detectives dit een geweldige serie om naar te kijken. Edit i.v.m. actualiteit: als je deze serie gezien hebt, kijk je heel anders naar dit soort headlines. (Netflix, 58m.) Trailer
Rake biopic over Mötley Crüe, in die zin dat de film bijna net zo slecht is als de band.
Winst voor de film:
1) Hij duurt maar een uur en drie kwartier
2) Je hoort alleen fragmenten van de liedjes
Waar de film en de band gelijk opgaan:
1) Ze willen allebei heel hard erkenning voor hun performance
2) Elk geeft je hernieuwde waardering voor de leuke dingen in het leven, zoals goede films, en goede muziek
3) Ze benadrukken nog maar eens hoe je goddank geen muzikant bent die moet spelen dat hij een ruige Mötley Crüe-rocker is, of een acteur die moet spelen dat hij een muzikant is die moet spelen dat hij een ruige Mötley Crüe-rocker is
Mocht je je Netflix-abonnement willen opzeggen maar je twijfelt nog een beetje, dan kan ik je deze film van harte aanraden. (1u48m.) Trailer
Realityserie over een makelaarskantoor in LA dat extravagante villa’s van tientallen miljoenen verkoopt aan de rich & (wanna-be) famous in de Hollywood Hills. Het kantoor wordt gerund door een stel tweelingbroers dat geen haar meer heeft en schijnbaar ook geen gezichtsuitdrukking, en er werken alleen dunne, hooggehakte, witte vrouwen. (Iemand met donkerblond haar valt daar al onder het diversiteitsbeleid.) Selling Sunset is het soort serie waarin mensen constant zeggen dat ze stress hebben zonder dat je enig idee hebt waar ze dan zo druk mee zijn, behalve dan met het backstabben van hun collega’s en af en toe een klant rondleiden langs marmeren aanrechtbladen en bioscoopkelders en infinity pools. Funda meets The Hills. Een prima soap. (Netflix, 30m.) Trailer
Lieve serie over Charlie, een DJ has-been die nog steeds gelooft in zijn eigen comeback. Als zijn oude beste vriend terug naar Londen verhuist, samen met zijn wereldberoemde DJ-vrouw, ziet Charlie kansen. Zij ook: ze nemen hem aan als nanny voor hun verwende en irritant vroegwijze 11-jarige dochter Gabrielle. Niet helemaal wat Charlie voor ogen had. Nog minder waar Gabrielle zin in heeft. Enige wat ik bij dit soort series altijd een beetje awkward vind – van die series waarbij de creator en de executive producer dezelfde persoon is als de acteur die het hoofdpersonage speelt – is hoe vaak er over Idris Elba’s personage wordt gezegd dat hij een grote lul heeft. We get it, Idris. Je bent helemaal het mannetje. Verder top. Jammer dat er geen seizoen 2 komt. (Netflix, 22m.) Trailer
Film over een blanke chauffeur uit Brooklyn die met een ongelooflijke dosis moed, generositeit en geduld het ondenkbare doet: vrienden worden met een donkere man. Feelgoodfilm voor witte mensen die zich graag twee uur lang willen verbazen over hoe erg zwarte mensen vroeger behandeld werden. Maar geen nood, alles komt goed: met de steun van de juiste held (type ruwe bolster, hele blanke pit) kun je ook dat vermaledijde racisme vanzelf overwinnen. O, en toestemming om homo te zijn krijg je ook. (Netflix, 2u10.) Trailer
Fantastische documentaire over de opkomst en keiharde neergang van het overgepromote Fyre-festival dat in 2017 in de Bahama’s “Instagram, maar dan in het echt” moest zijn. Bezoekers betaalden duizenden tot tienduizenden dollars voor een ticket en kwamen terecht in een soort open riool. Tenenkrommend en zooo lekker om naar te kijken. Mocht je je rot voelen over het einde (over hoe het bepaalde mensen vergaan is), no worries: het kwam goed. Google na afloop maar eens een paar namen. (N, 1u37.) Trailer
Jaloersmakende (want waar waren dit soort series toen ik 17 was) comedy-dramaserie over twee tieners die op hun middelbare school stiekem een sekstherapiepraktijk beginnen, de één om makkelijk geld te verdienen (Maeve), de ander omdat hij indruk wil maken op Maeve (Otis). Scholieren met allerlei problemen op seksueel en relationeel vlak leggen hun ziel en zaligheid bloot bij Otis, die ook maar gewoon herhaalt wat hij zijn moeder (een échte sekstherapeut) tegen haar cliënten hoort zeggen. Een heel mooie, verzorgde serie bomvol muziek van o.a. Bikini Kill en Violent Femmes. (Netflix, 45m.) Trailer
Film over Bradley Cooper die een wereldberoemde countryster speelt met een alcoholprobleem maar ook een goed lichaam, die een film lang een getalenteerd maar onzeker jong meisje mansplaint over De Leven. (2u31m.) Trailer Ik schreef eerder al eens een genuanceerde recensie over deze film, klik op de titel/foto om die te lezen.
Heerlijk hysterisch Amerikaans make-overprogramma waarin vijf homo’s een week lang een kandidaat tips geven op het gebied van kleding, verzorging, inrichting, cultuur en gezonde voeding. Onvervalste feelgood die meteen het podium pakt voor onderwerpen zoals racisme, uitsluiting door de kerk, politiegeweld en vooroordelen binnen de gay community. (45m.) Trailer
Documentaire over drie (voormalig) chassidische joden die proberen te leren leven met hun keuze om weg te breken uit hun beknellende gemeenschap in Brooklyn. Fascinerend inkijkje in een supergeïsoleerde sekte die je geen sekte mag noemen; waar de ontwikkeling van het individu altijd een bedreiging vormt voor het voortbestaan van de groep. (2u15.) Trailer
Fenomenale serie over de trashy Eleanor die na haar overlijden in The Good Place (de hemel) terechtkomt en al gauw beseft dat er een grote fout is gemaakt. In The Good Place woon je in je droomhuis, zijn er puppy’s in overvloed, mag je soms een rondje vliegen en ga je winkelen bij de “Everything Fits!”-store. Maar: The Good Place moet je verdienen. En Eleanor is verre van de nobele mensenrechtenadvocate die men denkt dat ze is. Netflix, 22m. Trailer Ik schreef hier ook een wat langer kort stukje over, klik op de titel/foto om dat te lezen.
Hele fijne in het jaren-80-revivalrijtje. De werkloze actrice Ruth rolt van de ene mislukte auditie in de andere en neemt uit wanhoop een klus aan die nogal ver afstaat van haar gebruikelijke Shakespeare- en Tsjechov-repertoire. GLOW, the Glorious Ladies of Wrestling, is een showprogramma gedragen door een groep luide, excentrieke (en een paar timide) vrouwen, geleid door een chagrijnige, kettingrokende regisseur. Ruth ziet evengoed kansen. Klein probleem: haar ex-beste vriendin heeft óók een rol als worstelkoningin in GLOW bemachtigd. Ready to rumble, indeed. (37m.) Trailer
Vrolijke serie over gestoorde mensen. De dertigjarige, Manhattanse advocaat Rebecca verhuist van de één op de andere dag naar een kutgehucht in Californië omdat ze haar kansen opnieuw wil beproeven bij haar vriendje van zomerkamp (van toen ze 16 was). De man in kwestie is inmiddels verloofd en heeft, zeg maar, een leven, maar dat is een detail. What could possibly go wrong? Kijken als je houdt van series die zowaar normaal doen over alledaagse zaken (depressie, therapie, onzekerheid, seksualiteit – een vrouwelijk personage dat eerst een vriendje had, krijgt later een relatie met een vrouw en dat wordt gewoon als gegeven gepresenteerd). Niet kijken als je niet zit te wachten op vrouwen met diepe decolletés die regelmatig een boer laten. (Netflix, 42m.) Trailer of Klik hier voor een langere review.
***Edit: Damnit! Niet meer op Netflix. Hopelijk komt ie gauw terug!*** Deze hilarische documentaire is voor iedereen leuk, óók (of misschien juist) als je zelf geen loper bent. Verscholen in de bossen van Tennessee wordt inmiddels al 25 jaar de meest idiote ultrarun ter wereld gehouden, georganiseerd door de excentrieke Lazarus Lake. Het duurde 9 jaar voor er überhaupt iemand finishte, en tot op de dag van de docu is dat nog maar 10 mensen gelukt. De race begint als Lazarus een shaggie opsteekt en eindigt na 60 uur, dus je moet wel een beetje doorpezen wil je de 100 mijl (161 kilometer! HONDERDEENENZESTIG KILOMETER!) binnen die tijd halen. Hup hup met die loopbeentjes! (1u29m.) Trailer
Als Toons zus ongevraagd een verjaardagsfeest voor hem organiseert, gaat het filmpje waarin hij de gasten weg probeert te jagen per ongeluk viraal en is hij ineens wereldberoemd in Nederland. De serie is een lange aaneenschakeling van kromme tenen en plaatst weerloze personages in het soort situaties die net zo absurdistisch zijn als herkenbaar. De eerste twee afleveringen zijn wat onwennig maar blijf kijken; tegen de tijd dat de kubistische smurfen (ja) voorbijhuppelen ben je om en hopelijk, net als ik, verliefd op Robbie. (25m.) Trailer
Nogal enge serie over een nukkige privédetective die een zaak oppakt die oude wonden openrijt en een hele reeks aan andere enge shitzooi in werking zet. Lekker duister en duidelijk met veel plezier gemaakt; met geweldige vrouwenrollen en een aantal zorgvuldig omgekeerde clichés. Zo lopen de vrouwen na de seks gekleed rond en zijn het juist de mannen die halfnaakt rond paraderen als showpony’s. Ook zijn het de mannen die de ‘domme’ vragen stellen die de vrouwen de kans geven om via hun antwoord iets uit te leggen aan de kijker, van die vragen die normaal voorbehouden zijn aan de vrouwelijke assistent van de mega-intelligente detective in welke politieserie dan ook. En een belangrijk (en, vond ik, aangrijpend) lijntje is gereserveerd voor ‘je moet eens wat vriendelijker lachen, vrouwtje’. En niks hiervan is een commerciële lippendienst na de backlash van MeToo; de serie kwam twee jaar daarvoor uit. Geniaal einde (van het eerste seizoen) ook. (Netflix, 56m.) Trailer
Serie over een agentschap in Parijs, ASK dat de grootste namen uit de Franse filmwereld vertegenwoordigt (die grote sterren spelen ook mee, als zichzelf). Na het overlijden van hun baas bestaat de angst, terecht, dat die acteurs en actrices nu allemaal zullen overlopen naar concurrent StarMédia. Naast deze externe dreiging spelen er ook op individueel niveau grote en kleinere drama’s. Camille raakt haar assistent kwijt. Mathias’ geheime dochter staat ineens op de stoep. En Gabriel moet zich verstoppen voor Cécile de France, de actrice die hij vertegenwoordigt maar die hij niet durft te vertellen dat Quentin Tarantino haar tóch geweigerd heeft voor zijn nieuwste film omdat ze met haar veertig jaar stokoud is. In Dix Pour Cent is de hoofdrol weggelegd voor de agenten en spelen hun cliënten met veel enthousiasme de slechtste versies van zichzelf. (Netflix, 52 min.) Trailer (Ik schreef er ook een iets langer kort stukje over, klik op de titel/foto.)
Je gaat me óf heel erg bedanken voor deze geniale tip, of je haat me voor de rest van je leven. Anyhoo: een groep tieners die in 1981 zomerkamp viert op Camp Firewood, spreekt af om elkaar tien jaar later daar opnieuw te treffen. De serie start op de eerste dag van hun reünie: inmiddels hebben ze een goede baan, een kind of een vaste relatie, en allemaal zijn ze zo midden-twintig, Behalve dan dat de acteurs die hen spelen, allemaal minimaal veertigers zijn. Geweldig geschreven, satirische (meta)humor, onnodige plotwendingen in een toch al non-existent plot en een cast die er zelf nog de grootste lol in lijkt te hebben. NB Deze serie is de prequel van de film Wet Hot American Summer (2001), die zich afspeelt tijdens de last day of camp, maar dat wist ik ook niet. Je kan de serie dus rustig los zien van de film. (30m.) Trailer
Comedyserie over een zootje ongeregeld op een politiebureau in New York. Gortdroge en soms superflauwe humor, fijne dynamiek, toffe karakters en zo’n hoge grapdichtheid dat je elk seizoen rustig twee keer kunt bekijken en dan nog weer andere dingen zult ontdekken. (22m.) Trailer
Fantastische, tragikomische animatieserie over een paard dat ooit een carrière had in een Full House-achtige, dweperige televisieshow en nu zijn dagen slijt met coke snuiven, rondneuken en mensen uit Hollywood het vak horsesplainen. BoJack Horseman zit vol superscherpe satire over popcultuur en de maatschappij maar kan ook ineens bloedserieus worden, en weet op zo’n moment oprecht te blijven terwijl je je als kijker realiseert dat je je kwaad maakt over of geraakt bent door de acties van een 2-D geanimeerd paard. De genialiteit van de serie laat zich moeilijk in een paar zinnen vangen, maar meer dan het intro heb je eigenlijk niet nodig om een beeld te krijgen. Op muziek van Patrick Carney (The Black Keys) volgen we BoJack vanaf het moment dat hij wakker wordt tot het moment dat hij na een nacht party’en ladderzat naar de bodem van zijn eigen zwembad zinkt. Let vooral ook op die oogjes. (Netflix, 25m.) Trailer
Briljante comedy die als een mockumentary het leven van drie Amerikaanse gezinnen volgt. Subtiele grappen, verbijsterde blikken in de camera, over the top drama, actuele onderwerpen en personages waar je verliefd op wordt. (22m.) Trailer
Michael Peterson belt op een avond in paniek 911: zijn vrouw Kathleen ligt beneden aan de trap, helemaal onder het bloed. Ze is dood. Michael denkt dat Kathleen, die die avond lekker wat rode wijn had weggetikt, achterover van de trap is gevallen, maar de politie vertrouwt zijn verhaal voor geen meter. En dat is dertien afleveringen lang interessant, vraag je? Ja. ik heb nog geen documentaireserie gezien met zulke bizarre wendingen als deze. Bijna het meest idiote is nog dat Peterson in het dagelijks leven schrijver is (was) van misdaadromans – boeken waarin dit soort mysteries veelvuldig voorkomen. Bijna, want het meest absurde detail in deze zaak zie je vanzelf in aflevering 6 of 7. Zo onwaarschijnlijk, het kan niet anders dan waar zijn. (Netflix, 48m.) Trailer
Nogal rauwe drama-comedy waarin de Canadese Mae Martin (een uitvergrote versie van) zichzelf speelt. Ook deze Mae is stand-upcomedian, en ook zij is op al op jonge leeftijd verslaafd geraakt aan cocaïne (onder andere). Ze is nu clean en ze woont in Engeland, waar ze zoveel mogelijk op het podium staat en probeert door te breken bij het grotere publiek. Tijdens een van die avonden ontmoet ze George, een vrouw die tot dan toe dacht dat ze hetero was, en ze krijgen een relatie. Alleen blijkt Mae in relaties net zo grenzeloos als ze vroeger met drugs en drank was. En dat is best lastig, zeker als je vriendin probeert de relatie geheim te houden. (22m) Trailer