Nederlandse podcast, 20 afleveringen, 32-97 minuten per aflevering.Deze is een beetje Love it or hate it, geloof ik. Het duurde bij mij wel een paar afleveringen voordat ik ‘m begon te loven maar vanaf dat moment was ik er zo door gegrepen dat ik de rest van de serie in een paar dagen tijd heb gebinged. Wie Is Emmy? gaat over een verjaardagscadeau dat Daan aan zijn vrouw geeft: een kleurboek voor volwassenen, waar hij 20 euro voor betaalt, en dat vol blijkt te staan met taalfouten en (naar het lijkt) illegaal gedownloade afbeeldingen, met het watermerk er nog op. Daan en co-host Nikki gaan op zoek naar de herkomst van “het vreemdste kleurboek ooit” waarbij ze zaken behandelen zoals het gebruik van pseudoniemen (gast Arnon Grunberg vermeldt en passant dat hij iets gepubliceerd heeft onder pseudoniem en dat niemand er tot nu toe achter is gekomen), katten-ASMR (ja, je leert dingen), complotboeken, en de wereld van self-publishing.
De reden waarom ik er aanvankelijk niet lekker in kwam, was omdat Daan en Nikki van één slecht gekopieerd kleurboek een heel drama opkloppen. Terwijl ik dacht: dude, dat is gewoon een Chinese knock-off, probeer hier niet zo geforceerd een intrige in te zien en koop gewoon een ander cadeautje voor je vrouw. MAAR DAN. Maar dan (milde spoiler) blijken een paar afbeeldingen toch wel heel erg herleidbaar naar een specifiek bedrijf. Ineens zijn de theorieën die Daan en Nikki al sinds het begin opgooien, helemaal niet meer zo vergezocht. Van het ene op het andere moment waardeerde ik de volhardendheid van Daan en Nikki om hier een goed verhaal in te zien, want er zit écht een goed verhaal in.
De kritiek die ik om me heen hoorde, dat het een langdradige, stuurloze podcast is, komt waarschijnlijk daar vandaan. Zeker het begin voelt als een heel particulier obsessie’tje van twee nerds die toevallig op verhalen vertellen zitten. Maar na aflevering 3 of 4 wijkt het daar vanaf en slaat het allerlei zijpaden in die naar (voor mij) onbekende werelden leiden. Het deed me een beetje denken aan de manier waarop de Keuringsdienst van Waarde-presentatoren maar zinnen blijven herhalen en verklaringen blijven parafraseren terwijl je als kijker denkt: ja, dat zegt-ie toch? dat snap je toch?, tot de geïnterviewde ineens iets onverwachts antwoordt. Je kunt de zoektocht naar de herkomst van dit kleurboek minder interessant vinden dan, zeg, de moord op Hae Min Lee. Maar ook in die podcast ging het afleveringen lang over de nauwkeurigheid van gepingde telefoonmasten. In Wie Is Emmy? is er niemand dood, maar er is wel degelijk een mysterie. En dat kun je alleen oplossen door grondig onderzoek te doen.
Alleen dat einde. O, dat einde. Ik had emoties. Ik wil ze delen. Maar ik kan ze niet delen zonder de finale te spoilen. Ik kan alvast zeggen dat het einde, in principe, voldoening geeft. Het is niet helemaal gesloten maar zeker niet open – er komen antwoorden, er is duidelijkheid, de cirkel is rond en gebroken tegelijkertijd. Dat is het niet. Het enige wat ik kan zeggen over de finale, is dat ik tijdens het luisteren ervan hardop zei: “Fucking millennials.”
Dus, samengevat: een kleurboek voor volwassenen, een deep dive in alles wat de inhoud en de totstandkoming van dat kleurboek behelst, spinnende katten, Arnon Grunbergs geheim, Lisa Weeda’s plagiaat, en fucking millennials. Een aanrader.
“Een mysterieus kleurboek brengt Nikki Dekker en Daan Windhorst op het spoor van een enigmatische en onvindbare internetondernemer. Het is de start van een zoektocht die hen leidt naar kleurboekuitgevers en kattengedragsdeskundigen, van Arnon Grunberg tot Lisa Weeda, en van The Sims tot Mocro Maffia – maar hoe meer ze denken ingekleurd te hebben, hoe groter de kleurplaat blijkt. Elk antwoord wordt een nieuwe vraag.
Waarom staat er een andere naam op de voorkant dan op de achterkant? Is dit het werk van een liefdevolle hobbyist, of een kille oplichter? En wie is Emmy?
Filmscenarist Daan Windhorst (De Kuthoer) en schrijver Nikki Dekker (Diepdiepblauw) worden geconfronteerd met schier onmogelijke uitdagingen in Wie is Emmy?, een podcast over lockdownhobby’s en internetcultuur. Over plagiaat, complotboeken en de verantwoordelijkheid van platforms. Het is een gezellige whodunnit waarvan de dader sowieso het kapitalisme is. En een zoektocht naar een incompetente oplichter, of een prutsende hobbyist.”