Crazy Ex-Girlfriend

Vrolijke serie over gestoorde mensen. De dertigjarige, Manhattanse advocaat Rebecca verhuist van de één op de andere dag naar een kutgehucht in Californië omdat ze haar kansen opnieuw wil beproeven bij haar vriendje van zomerkamp (van toen ze 16 was). De man in kwestie is inmiddels verloofd en heeft, zeg maar, een leven, maar dat is een detail. What could possibly go wrong? Kijken als je houdt van series die zowaar normaal doen over alledaagse zaken (depressie, therapie, onzekerheid, seksualiteit – een vrouwelijk personage dat eerst een vriendje had, krijgt later een relatie met een vrouw en dat wordt gewoon als gegeven gepresenteerd). Niet kijken als je niet zit te wachten op vrouwen met diepe decolletés die regelmatig een boer laten. (Netflix, 42m.) Trailer of Klik hier voor een langere review.

Read More

The Barkley Marathons

***Edit: Damnit! Niet meer op Netflix. Hopelijk komt ie gauw terug!*** Deze hilarische documentaire is voor iedereen leuk, óók (of misschien juist) als je zelf geen loper bent. Verscholen in de bossen van Tennessee wordt inmiddels al 25 jaar de meest idiote ultrarun ter wereld gehouden, georganiseerd door de excentrieke Lazarus Lake. Het duurde 9 jaar voor er überhaupt iemand finishte, en tot op de dag van de docu is dat nog maar 10 mensen gelukt. De race begint als Lazarus een shaggie opsteekt en eindigt na 60 uur, dus je moet wel een beetje doorpezen wil je de 100 mijl (161 kilometer! HONDERDEENENZESTIG KILOMETER!) binnen die tijd halen. Hup hup met die loopbeentjes! (1u29m.) Trailer

Read More

Fleabag

Ja, godsamme. Dit is zo goed. Dit is zo goed dat ik er niet helemaal bij kon zo goed. En dat terwijl ik de eerste paar afleveringen mwah vond: jonge vrouw met bindingsangst struikelt door het leven, komt amper rond, heeft een moeizame relatie met haar perfecte zus, doet alles halfhartig, heeft seks zoals Amélie in 2001 (dat wil zeggen, geamuseerd en onbezield) en beziet alles met een afstandelijke ironie. Ik raak die sarcastische, hoogbegaafde, er-zonder-iets-aan-te-doen-superfitte vrouwelijke personages (Cool Girls) altijd gauw zat. Wat echter snel duidelijk wordt: Fleabag is zichzelf al heel lang zat, en erger. Ze blijkt al snel juist een van de meest liefhebbende, normale personages in een fucked-up wereld, en haar gitzwarte humor is niet alleen voor haarzelf, maar zeker ook voor de kijker een noodzakelijke manier om daarmee te dealen. Seizoen 1 is fantastisch, seizoen 2 blaast je van je sokken. Als je deze serie niet goed vindt, kunnen we geen vrienden zijn, het spijt me. (AP, 26 min.) Trailer

Read More

Toon

Als Toons zus ongevraagd een verjaardagsfeest voor hem organiseert, gaat het filmpje waarin hij de gasten weg probeert te jagen per ongeluk viraal en is hij ineens wereldberoemd in Nederland. De serie is een lange aaneenschakeling van kromme tenen en plaatst weerloze personages in het soort situaties die net zo absurdistisch zijn als herkenbaar. De eerste twee afleveringen zijn wat onwennig maar blijf kijken; tegen de tijd dat de kubistische smurfen (ja) voorbijhuppelen ben je om en hopelijk, net als ik, verliefd op Robbie. (25m.) Trailer

Read More

Jessica Jones

Nogal enge serie over een nukkige privédetective die een zaak oppakt die oude wonden openrijt en een hele reeks aan andere enge shitzooi in werking zet. Lekker duister en duidelijk met veel plezier gemaakt; met geweldige vrouwenrollen en een aantal zorgvuldig omgekeerde clichés. Zo lopen de vrouwen na de seks gekleed rond en zijn het juist de mannen die halfnaakt rond paraderen als showpony’s. Ook zijn het de mannen die de ‘domme’ vragen stellen die de vrouwen de kans geven om via hun antwoord iets uit te leggen aan de kijker, van die vragen die normaal voorbehouden zijn aan de vrouwelijke assistent van de mega-intelligente detective in welke politieserie dan ook. En een belangrijk (en, vond ik, aangrijpend) lijntje is gereserveerd voor ‘je moet eens wat vriendelijker lachen, vrouwtje’. En niks hiervan is een commerciële lippendienst na de backlash van MeToo; de serie kwam twee jaar daarvoor uit. Geniaal einde (van het eerste seizoen) ook. (Netflix, 56m.) Trailer

Read More

Wet Hot American Summer: First Day of Camp

Je gaat me óf heel erg bedanken voor deze geniale tip, of je haat me voor de rest van je leven. Anyhoo: een groep tieners die in 1981 zomerkamp viert op Camp Firewood, spreekt af om elkaar tien jaar later daar opnieuw te treffen. De serie start op de eerste dag van hun reünie: inmiddels hebben ze een goede baan, een kind of een vaste relatie, en allemaal zijn ze zo midden-twintig, Behalve dan dat de acteurs die hen spelen, allemaal minimaal veertigers zijn. Geweldig geschreven, satirische (meta)humor, onnodige plotwendingen in een toch al non-existent plot en een cast die er zelf nog de grootste lol in lijkt te hebben. NB Deze serie is de prequel van de film Wet Hot American Summer (2001), die zich afspeelt tijdens de last day of camp, maar dat wist ik ook niet. Je kan de serie dus rustig los zien van de film. (30m.) Trailer

Read More

BoJack Horseman

Fantastische, tragikomische animatieserie over een paard dat ooit een carrière had in een Full House-achtige, dweperige televisieshow en nu zijn dagen slijt met coke snuiven, rondneuken en mensen uit Hollywood het vak horsesplainen. BoJack Horseman zit vol superscherpe satire over popcultuur en de maatschappij maar kan ook ineens bloedserieus worden, en weet op zo’n moment oprecht te blijven terwijl je je als kijker realiseert dat je je kwaad maakt over of geraakt bent door de acties van een 2-D geanimeerd paard. De genialiteit van de serie laat zich moeilijk in een paar zinnen vangen, maar meer dan het intro heb je eigenlijk niet nodig om een beeld te krijgen. Op muziek van Patrick Carney (The Black Keys) volgen we BoJack vanaf het moment dat hij wakker wordt tot het moment dat hij na een nacht party’en ladderzat naar de bodem van zijn eigen zwembad zinkt. Let vooral ook op die oogjes. (Netflix, 25m.) Trailer

Read More

Parks and Recreation

Heerlijke mockumentary over het reilen en zeilen binnen een gemeenteafdeling van het kleine Midwestelijke plaatsje Pawnee (slogan: “Pawnee. First in friendship, fourth in obesity”). Onvermoeibaar optimistische ambtenaar Leslie Knope probeert op de plek van een verlaten bouwplaats een stadspark te realiseren, maar stuit daarbij op allerlei verzet; niet in de laatste plaats van haar baas Ron Swanson, die een hekel heeft aan de overheid, en er juist daarom werkt – zijn libertarische hartenwens is de ineenstorting van het Systeem. Het eerste seizoen lijkt op The Office, daarna krijgt de serie steeds meer een eigen karakter. Ook met een fenomenale Rob Lowe. (22m.) Trailer

Read More

Anvil: The Story of Anvil

*** Damnit! Op het moment niet meer op Netflix! *** Spinal Tap in het echt. Lachen en huilen en huilen van het lachen en aan het eind door je tranen heen lachend. Over de heavy metalband Anvil die in 1978 supergroot was en die o.a. Anthrax, Slayer en Metallica inspireerde, maar zelf in de vergetelheid raakte. Hun dertiende studio-album in 2006 is nu echt de allerlaatste kans om het te maken in de muziek. Ik kan niet genoeg benadrukken dat dit dus geen mockumentary is, ook al denk je van wel door de omschrijving en de poster – het is allemaal onvoorstelbaar echt. (1u20) Trailer

Read More

The Staircase

Michael Peterson belt op een avond in paniek 911: zijn vrouw Kathleen ligt beneden aan de trap, helemaal onder het bloed. Ze is dood. Michael denkt dat Kathleen, die die avond lekker wat rode wijn had weggetikt, achterover van de trap is gevallen, maar de politie vertrouwt zijn verhaal voor geen meter. En dat is dertien afleveringen lang interessant, vraag je? Ja. ik heb nog geen documentaireserie gezien met zulke bizarre wendingen als deze. Bijna het meest idiote is nog dat Peterson in het dagelijks leven schrijver is (was) van misdaadromans – boeken waarin dit soort mysteries veelvuldig voorkomen. Bijna, want het meest absurde detail in deze zaak zie je vanzelf in aflevering 6 of 7. Zo onwaarschijnlijk, het kan niet anders dan waar zijn. (Netflix, 48m.) Trailer

Read More