BoJack Horseman | Brooklyn Nine-Nine | Crazy Ex-Girlfriend | Glow | Feel Good | FLEABAG | Jessica Jones | Modern Family | Parks and Recreation | Sex Education | The Good Place | THE LAST OF US | The Staircase | THE WHITE LOTUS | Toon | Turn Up Charlie | Unbelievable | Wet Hot American Summer
Michaela Coel is het beste wat tv kon overkomen sinds Phoebe Waller-Bridge. En deze serie (dé reden waarom je een HBO-abonnement moet nemen) is alles: provocerend, hilarisch, veel te eerlijk, veel te dichtbij, hartverscheurend en vergevensgezind. I May Destroy You opent met Arabella, een getalenteerde maar snel afgeleide schrijfster met een deadline die ze al tachtig keer heeft gemist. Ze heeft zichzelf klemgezet en moet nu echt vóór morgenochtend 6.00 uur haar manuscript inleveren. Maar ze kan nog wel even een uurtje uitgaan. Toch? Kan wel. Ze ontmoet haar vrienden, ze doen shots, snuiven, slikken; de avond dreigt alweer uit de hand te lopen, zeker als Arabella niet goed wordt. Maar ze weet zichzelf terug te slepen naar haar kantoor, tikt met wijd opengesperde ogen haar verhaal, en levert keurig op de afgesproken tijd haar manuscript in. Alleen: waarom is haar telefoonscherm gebarsten? En waar komt die bloedende hoofdwond vandaan? Dan ziet ze ineens een flits van een man. In een wc-hokje, boven haar. Deze ronduit briljante serie volgt Arabella terwijl ze de avond probeert te reconstrueren en confronteert de personages en de kijker met de rol van (seksuele) vrijheid en consent in een patriarchale, seksistische, homofobe en racistische samenleving waarin alles kan en mag – en iedereen vogelvrij is. (HBO Max, 28-35 min.) Trailer
Nogal rauwe drama-comedy waarin de Canadese Mae Martin (een uitvergrote versie van) zichzelf speelt. Ook deze Mae is stand-upcomedian, en ook zij is op al op jonge leeftijd verslaafd geraakt aan cocaïne (onder andere). Ze is nu clean en ze woont in Engeland, waar ze zoveel mogelijk op het podium staat en probeert door te breken bij het grotere publiek. Tijdens een van die avonden ontmoet ze George, een vrouw die tot dan toe dacht dat ze hetero was, en ze krijgen een relatie. Alleen blijkt Mae in relaties net zo grenzeloos als ze vroeger met drugs en drank was. En dat is best lastig, zeker als je vriendin probeert de relatie geheim te houden. (22m) Trailer
Datingshow met een even stompzinnige als verslavende premisse: deelnemers verklaren elkaar op basis van urenlange gesprekken in afgesloten cabines waarin ze elkaar niet kunnen zien, de liefde. En ook maar meteen eeuwige trouw. Serieus, dat is de deal: als je iemand leuk vindt, doe je een aanzoek. Wat de serie zo intrigerend maakt is dat ze verdergaat – of eigenlijk, pas echt begint – waar andere datingshows ophouden. In Love is Blind zijn slechts drie van de tien afleveringen gereserveerd voor de verovering, in de resterende zeven volgen we de deelnemers ná hun keuze: ze zien elkaar voor het eerst en gaan op een soort pre-huwelijksreis naar Mexico. De volgende stap is samenwonen en ouders ontmoeten, de finale is het ja-woord – of een “I don’t”. Tussen de eerste blinde “hello?” en het altaar zit veertig dagen. Behoorlijk verslavend. (60m.) Trailer
Miniserie naar het waargebeurde verhaal van een jonge vrouw die door de politie aangeklaagd wordt voor het doen van valse aangifte van verkrachting. Een paar jaar later komen twee detectives uit een heel andere Amerikaanse staat bij toeval op het spoor van een serieverkrachter. De detectives weten niet van het bestaan van Marie en Marie heeft “toegegeven” het verhaal te hebben verzonnen. Hoewel geen makkelijk onderwerp, maken de respectvolle manier waarop het thema verkrachting wordt behandeld (sensatieloos en vanuit een vrouwelijk perspectief), het ongelooflijke verhaal en de pitbullmentaliteit van de twee detectives dit een geweldige serie om naar te kijken. Edit i.v.m. actualiteit: als je deze serie gezien hebt, kijk je heel anders naar dit soort headlines. (Netflix, 58m.) Trailer
Een animatie-drama-comedy-mysteryserie, waarvan het grootste mysterie is waarom dit niet een enorme hit is geworden. Undone gaat over de 28-jarige Alma, die moeite heeft met de banale routine van haar dagen: opstaan, tanden poetsen, forensen, werken, forensen, tanden poetsen, slapen. Wanneer haar zus Becca vertelt dat ze verloofd is met haar rijke vriend kan Alma het amper opbrengen om blij voor haar te zijn. Als ze na een flinke ruzie naar huis rijdt, ziet ze ineens haar vader (Bob Odenkirk van Better Call Saul) langs de kant van de weg staan. Alleen – hij is al jaren dood. Ze is zo afgeleid dat ze verongelukt. Als ze weer bijkomt ligt ze in het ziekenhuis, en in een reeks desoriënterende scènes komt ze erachter dat ze ineens door de tijd kan reizen, al waarschuwt haar vader – die zij als enige kan zien – haar dat ze niet te veel te snel moet willen. Hij zegt dat haar oma Geraldine, die (met shocktherapie) behandeld werd voor schizofrenie, hetzelfde doormaakte. Alma gebruikt haar (nog shaky) superpowers om de mysterieuze dood van haar vader te onderzoeken. Maar welke realiteit is betrouwbaar? Bijzonder mooi (en deels in Hilversum) gemaakte serie waarin de prachtige, vervreemdende vorm (rotoscope) klopt met en ondersteunend is aan de inhoud. Hiervoor kun je rustig een Amazon Prime-abonnement afsluiten. (AP, 23 min.) Trailer
Lieve serie over Charlie, een DJ has-been die nog steeds gelooft in zijn eigen comeback. Als zijn oude beste vriend terug naar Londen verhuist, samen met zijn wereldberoemde DJ-vrouw, ziet Charlie kansen. Zij ook: ze nemen hem aan als nanny voor hun verwende en irritant vroegwijze 11-jarige dochter Gabrielle. Niet helemaal wat Charlie voor ogen had. Nog minder waar Gabrielle zin in heeft. Enige wat ik bij dit soort series altijd een beetje awkward vind – van die series waarbij de creator en de executive producer dezelfde persoon is als de acteur die het hoofdpersonage speelt – is hoe vaak er over Idris Elba’s personage wordt gezegd dat hij een grote lul heeft. We get it, Idris. Je bent helemaal het mannetje. Verder top. Jammer dat er geen seizoen 2 komt. (Netflix, 22m.) Trailer
Jaloersmakende (want waar waren dit soort series toen ik 17 was) comedy-dramaserie over twee tieners die op hun middelbare school stiekem een sekstherapiepraktijk beginnen, de één om makkelijk geld te verdienen (Maeve), de ander omdat hij indruk wil maken op Maeve (Otis). Scholieren met allerlei problemen op seksueel en relationeel vlak leggen hun ziel en zaligheid bloot bij Otis, die ook maar gewoon herhaalt wat hij zijn moeder (een échte sekstherapeut) tegen haar cliënten hoort zeggen. Een heel mooie, verzorgde serie bomvol muziek van o.a. Bikini Kill en Violent Femmes. (Netflix, 45m.) Trailer
Fenomenale serie over de trashy Eleanor die na haar overlijden in The Good Place (de hemel) terechtkomt en al gauw beseft dat er een grote fout is gemaakt. In The Good Place woon je in je droomhuis, zijn er puppy’s in overvloed, mag je soms een rondje vliegen en ga je winkelen bij de “Everything Fits!”-store. Maar: The Good Place moet je verdienen. En Eleanor is verre van de nobele mensenrechtenadvocate die men denkt dat ze is. Netflix, 22m. Trailer Ik schreef hier ook een wat langer kort stukje over, klik op de titel/foto om dat te lezen.
Hele fijne in het jaren-80-revivalrijtje. De werkloze actrice Ruth rolt van de ene mislukte auditie in de andere en neemt uit wanhoop een klus aan die nogal ver afstaat van haar gebruikelijke Shakespeare- en Tsjechov-repertoire. GLOW, the Glorious Ladies of Wrestling, is een showprogramma gedragen door een groep luide, excentrieke (en een paar timide) vrouwen, geleid door een chagrijnige, kettingrokende regisseur. Ruth ziet evengoed kansen. Klein probleem: haar ex-beste vriendin heeft óók een rol als worstelkoningin in GLOW bemachtigd. Ready to rumble, indeed. (37m.) Trailer
Vrolijke serie over gestoorde mensen. De dertigjarige, Manhattanse advocaat Rebecca verhuist van de één op de andere dag naar een kutgehucht in Californië omdat ze haar kansen opnieuw wil beproeven bij haar vriendje van zomerkamp (van toen ze 16 was). De man in kwestie is inmiddels verloofd en heeft, zeg maar, een leven, maar dat is een detail. What could possibly go wrong? Kijken als je houdt van series die zowaar normaal doen over alledaagse zaken (depressie, therapie, onzekerheid, seksualiteit – een vrouwelijk personage dat eerst een vriendje had, krijgt later een relatie met een vrouw en dat wordt gewoon als gegeven gepresenteerd). Niet kijken als je niet zit te wachten op vrouwen met diepe decolletés die regelmatig een boer laten. (Netflix, 42m.) Trailer of Klik hier voor een langere review.
Ja, godsamme. Dit is zo goed. Dit is zo goed dat ik er niet helemaal bij kon zo goed. En dat terwijl ik de eerste paar afleveringen mwah vond: jonge vrouw met bindingsangst struikelt door het leven, komt amper rond, heeft een moeizame relatie met haar perfecte zus, doet alles halfhartig, heeft seks zoals Amélie in 2001 (dat wil zeggen, geamuseerd en onbezield) en beziet alles met een afstandelijke ironie. Ik raak die sarcastische, hoogbegaafde, er-zonder-iets-aan-te-doen-superfitte vrouwelijke personages (Cool Girls) altijd gauw zat. Wat echter snel duidelijk wordt: Fleabag is zichzelf al heel lang zat, en erger. Ze blijkt al snel juist een van de meest liefhebbende, normale personages in een fucked-up wereld, en haar gitzwarte humor is niet alleen voor haarzelf, maar zeker ook voor de kijker een noodzakelijke manier om daarmee te dealen. Seizoen 1 is fantastisch, seizoen 2 blaast je van je sokken. Als je deze serie niet goed vindt, kunnen we geen vrienden zijn, het spijt me. (AP, 26 min.) Trailer
Als Toons zus ongevraagd een verjaardagsfeest voor hem organiseert, gaat het filmpje waarin hij de gasten weg probeert te jagen per ongeluk viraal en is hij ineens wereldberoemd in Nederland. De serie is een lange aaneenschakeling van kromme tenen en plaatst weerloze personages in het soort situaties die net zo absurdistisch zijn als herkenbaar. De eerste twee afleveringen zijn wat onwennig maar blijf kijken; tegen de tijd dat de kubistische smurfen (ja) voorbijhuppelen ben je om en hopelijk, net als ik, verliefd op Robbie. (25m.) Trailer
Nogal enge serie over een nukkige privédetective die een zaak oppakt die oude wonden openrijt en een hele reeks aan andere enge shitzooi in werking zet. Lekker duister en duidelijk met veel plezier gemaakt; met geweldige vrouwenrollen en een aantal zorgvuldig omgekeerde clichés. Zo lopen de vrouwen na de seks gekleed rond en zijn het juist de mannen die halfnaakt rond paraderen als showpony’s. Ook zijn het de mannen die de ‘domme’ vragen stellen die de vrouwen de kans geven om via hun antwoord iets uit te leggen aan de kijker, van die vragen die normaal voorbehouden zijn aan de vrouwelijke assistent van de mega-intelligente detective in welke politieserie dan ook. En een belangrijk (en, vond ik, aangrijpend) lijntje is gereserveerd voor ‘je moet eens wat vriendelijker lachen, vrouwtje’. En niks hiervan is een commerciële lippendienst na de backlash van MeToo; de serie kwam twee jaar daarvoor uit. Geniaal einde (van het eerste seizoen) ook. (Netflix, 56m.) Trailer
Serie over een agentschap in Parijs, ASK dat de grootste namen uit de Franse filmwereld vertegenwoordigt (die grote sterren spelen ook mee, als zichzelf). Na het overlijden van hun baas bestaat de angst, terecht, dat die acteurs en actrices nu allemaal zullen overlopen naar concurrent StarMédia. Naast deze externe dreiging spelen er ook op individueel niveau grote en kleinere drama’s. Camille raakt haar assistent kwijt. Mathias’ geheime dochter staat ineens op de stoep. En Gabriel moet zich verstoppen voor Cécile de France, de actrice die hij vertegenwoordigt maar die hij niet durft te vertellen dat Quentin Tarantino haar tóch geweigerd heeft voor zijn nieuwste film omdat ze met haar veertig jaar stokoud is. In Dix Pour Cent is de hoofdrol weggelegd voor de agenten en spelen hun cliënten met veel enthousiasme de slechtste versies van zichzelf. (Netflix, 52 min.) Trailer (Ik schreef er ook een iets langer kort stukje over, klik op de titel/foto.)
Je gaat me óf heel erg bedanken voor deze geniale tip, of je haat me voor de rest van je leven. Anyhoo: een groep tieners die in 1981 zomerkamp viert op Camp Firewood, spreekt af om elkaar tien jaar later daar opnieuw te treffen. De serie start op de eerste dag van hun reünie: inmiddels hebben ze een goede baan, een kind of een vaste relatie, en allemaal zijn ze zo midden-twintig, Behalve dan dat de acteurs die hen spelen, allemaal minimaal veertigers zijn. Geweldig geschreven, satirische (meta)humor, onnodige plotwendingen in een toch al non-existent plot en een cast die er zelf nog de grootste lol in lijkt te hebben. NB Deze serie is de prequel van de film Wet Hot American Summer (2001), die zich afspeelt tijdens de last day of camp, maar dat wist ik ook niet. Je kan de serie dus rustig los zien van de film. (30m.) Trailer
Comedyserie over een zootje ongeregeld op een politiebureau in New York. Gortdroge en soms superflauwe humor, fijne dynamiek, toffe karakters en zo’n hoge grapdichtheid dat je elk seizoen rustig twee keer kunt bekijken en dan nog weer andere dingen zult ontdekken. (22m.) Trailer
Fantastische, tragikomische animatieserie over een paard dat ooit een carrière had in een Full House-achtige, dweperige televisieshow en nu zijn dagen slijt met coke snuiven, rondneuken en mensen uit Hollywood het vak horsesplainen. BoJack Horseman zit vol superscherpe satire over popcultuur en de maatschappij maar kan ook ineens bloedserieus worden, en weet op zo’n moment oprecht te blijven terwijl je je als kijker realiseert dat je je kwaad maakt over of geraakt bent door de acties van een 2-D geanimeerd paard. De genialiteit van de serie laat zich moeilijk in een paar zinnen vangen, maar meer dan het intro heb je eigenlijk niet nodig om een beeld te krijgen. Op muziek van Patrick Carney (The Black Keys) volgen we BoJack vanaf het moment dat hij wakker wordt tot het moment dat hij na een nacht party’en ladderzat naar de bodem van zijn eigen zwembad zinkt. Let vooral ook op die oogjes. (Netflix, 25m.) Trailer
Briljante comedy die als een mockumentary het leven van drie Amerikaanse gezinnen volgt. Subtiele grappen, verbijsterde blikken in de camera, over the top drama, actuele onderwerpen en personages waar je verliefd op wordt. (22m.) Trailer
Heerlijke mockumentary over het reilen en zeilen binnen een gemeenteafdeling van het kleine Midwestelijke plaatsje Pawnee (slogan: “Pawnee. First in friendship, fourth in obesity”). Onvermoeibaar optimistische ambtenaar Leslie Knope probeert op de plek van een verlaten bouwplaats een stadspark te realiseren, maar stuit daarbij op allerlei verzet; niet in de laatste plaats van haar baas Ron Swanson, die een hekel heeft aan de overheid, en er juist daarom werkt – zijn libertarische hartenwens is de ineenstorting van het Systeem. Het eerste seizoen lijkt op The Office, daarna krijgt de serie steeds meer een eigen karakter. Ook met een fenomenale Rob Lowe. (22m.) Trailer
Michael Peterson belt op een avond in paniek 911: zijn vrouw Kathleen ligt beneden aan de trap, helemaal onder het bloed. Ze is dood. Michael denkt dat Kathleen, die die avond lekker wat rode wijn had weggetikt, achterover van de trap is gevallen, maar de politie vertrouwt zijn verhaal voor geen meter. En dat is dertien afleveringen lang interessant, vraag je? Ja. ik heb nog geen documentaireserie gezien met zulke bizarre wendingen als deze. Bijna het meest idiote is nog dat Peterson in het dagelijks leven schrijver is (was) van misdaadromans – boeken waarin dit soort mysteries veelvuldig voorkomen. Bijna, want het meest absurde detail in deze zaak zie je vanzelf in aflevering 6 of 7. Zo onwaarschijnlijk, het kan niet anders dan waar zijn. (Netflix, 48m.) Trailer
In een apocalyptische wereld waarin een schimmel het grootste deel van de mensheid heeft overgenomen, moet de 56-jarige Joel het 14-jarig meisje Ellie naar het westen van de VS brengen. Of ‘vervoeren’, zoals hij zegt: hij ziet haar als cargo. Ellie is besmet met, maar blijkt immuun voor de parasitaire schimmel (als enige in de wereld) en alle hoop op een geneesmiddel is op haar gevestigd. Waanzinnig mooi gemaakte serie. En doodeng. Vergelijkbaar met Stranger Things qua jumpscares, maar het zijn niet de monsters die The Last Of Us zo eng maken, het zijn de mensen. Het zijn altijd de mensen. (HBO Max, 143-80 min.) Trailer Klik op de foto/titel voor een wat langer kort stukje.