Engelstalige podcast, 5 afleveringen, 45-59 minuten per aflevering.Twee vrienden – destijds tevens hosts van het superpopulaire Reply All – kijken en bespreken horrorfilms. De één (Alex) is groot horrorfan, terwijl de ander (PJ) al begint te gillen bij de minste suspense. Hij heeft ook nooit de wens gehad om horrorfilms te kunnen kijken, zijn leven was prima zonder. Totdat de film Get Out uitkwam. Voor het eerst kreeg PJ het gevoel dat hij iets wezenlijks aan het missen was. Ik begrijp wat PJ bedoelt. Regisseur Jordan Peele noemde Get Out zelf “een documentaire” – en dat was maar deels een grapje. (De manier waarop systemisch en individueel racisme maatschappijen, gemeenschappen en individuen kan uithollen is de horror.) Ik kende Peele tot dan toe alleen van het briljante Key & Peele en het idee dat die man een horrorfilm had gemaakt was genoeg om me over een hele hoop angst heen te zetten.
Want een schijterd ben ik. Ik heb als kind een keer een weekend lang gejankt toen ik tijdens een logeerpartijtje bij mijn oom en tante een doodenge scène zag van Bassie & Adriaan. BASSIE EN ADRIAAN. Ik was bang voor mieren, visite, onzichtbare radio’s; tot diep in mijn studententijd had ik angst voor onvoorspelbare situaties en mensen. En als je ziet hoe hard ik schrik als iemand me onverwachts aanspreekt, zou je denken dat ik heel wat op m’n geweten heb. Ik ga dat soort angst niet vrijwillig opzoeken in de bioscoop. Maar vooral ben ik nooit geïnteresseerd geweest in horror om hoe PJ het ergens in deze podcast (beter dan ik nu ga doen) verwoordt. De angst waar horrorfilms op inspelen betreft universele, heel legitieme angsten – de angst voor de dood is er overduidelijk één van, maar ook de angst voor het (of de) onbekende, het verlies van controle, het niet kunnen beschermen van een geliefde. Waarom zou je dat gevoel in vredesnaam willen vóéden? Maar co-host Alex heeft er een hele andere (en voor mij helpende) kijk op.
Tot groot (sardonisch) plezier van Alex waagt PJ zich aan een korte cursus horrorfilms kijken. Hij begint met een klassieker, The Exorcist. In de podcast bespreken ze vervolgens hoe PJ de film heeft ervaren. Helaas voor hem is de eerste gast van de serie Jason Mantzoukas, en als die erachter komt dat PJ The Exorcist heeft gekeken met de gordijnen open, overdag, en uitgesmeerd over een aantal uur, stelt hij meteen een aantal basisregels op. Zoals: kijk de film als het buiten donker is, met de gordijnen dicht, zonder pauzes, en zonder dat je iemand dwingt om jou al FaceTimend door de film heen te loodsen.
The Scaredy Cats Horror Show is een fantastische, supergrappige podcast waarvan ik zou willen dat er meer afleveringen van bestonden dan deze vijf. Mede dankzij PJ en Alex ben ik letterlijk en figuurlijk anders naar horror gaan kijken. Daarbij heb ik wel een voorkeur voor het soort horrorfilm dat verder gaat dan de gebruikelijke jump scares en overdreven gorigheid. Hereditary sprak me aan omdat de gestoorde dynamiek van dat disfunctionele gezin vele malen enger (en interessanter) was dan de horrorplot. Us omdat ik benieuwd was naar het perspectief van een Zwarte familie, en Midsommar omdat het daarin geen nacht wordt.
Ik kijk nog steeds geen horrorfilms in m’n eentje, thuis, maar ik durf wel met een vriendin naar de bioscoop. Nope is de volgende op de agenda.
En daar ga ik natuurlijk naartoe in die ene gele trui die ik over mijn hoofd kan trekken als het eng wordt zodat ik alleen wat kleuren en vage vormen zie.
Bite me, Jason Mantzoukas.
“A new podcast about scary movies for people who are too scared to ever watch them. Each week Alex Goldman, avowed horror fan, screens a scary movie for avowed scaredy cat PJ Vogt. Together, they want to find out if it’s possible to become a person who enjoys fear.”