De Jurk En Het Scheepswrak

Wat een schitterende documentaire. Meteen kijken. Hier. Voor de kust van Texel liggen honderden scheepswrakken op de zeebodem. Leden van een Texelse duikclub halen regelmatig wat omhoog. Mag dat? Nee. Doen ze het toch? Uiteraard. Hun vondsten delen ze met museum Kaap Skil. Meestal. Als museumdirecteur Corina op een barbecue van de duikclub wordt uitgenodigd, valt haar iets op. Aan een waslijntje, en gewoon midden in de gerookte-vislucht, hangt een jurk. Corina heeft meteen door dat het iets heel bijzonders is. En dat klopt: de duikers hebben de Nachtwacht van de maritieme archeologie naar boven gehaald. De jurk was wel een beetje vies dus ze hebben ‘m eerst even goed afgespoeld met de tuinslang. De wetenschappers die deze 17e-eeuwse jurk later onderzoeken (en er diverse publicaties en dissertaties op baseren), krijgen nog de rillingen als ze eraan denken. Ze hebben geen idee wat ze qua rillingen nog te wachten staat. Een hilarisch inkijkje in de clash tussen kenners en kapers, bureaucraten en piraten, tussen ‘hoe het hoort’ en ‘hoe je het voor elkaar krijgt’; dat de vraag stelt: van wie is ons cultureel erfgoed? En aan welke kant sta je: die van de duikers of de historici? (Ik ben twee keer geswitcht. Maar ik weet het nu.) (NTR, 3 afl., totaal 142 min.) Trailer

Read More

Dalva

Dalva, een meisje van 12 dat eruitziet als een vrouw – of, beter gezegd, als een kind dat zich heeft verkleed als dame, met een blazer en diamanten oorbelletjes, lippenstift, een knotje op het hoofd – wordt tijdens een politie-inval gescheiden van haar vader, die zij geen papa maar Jacques noemt. Als kijker heb je meteen door wat er aan de hand is. Dalva zelf heeft dat niet. In deze integer gemaakte film zie je een kind, dat is opgevoed als volwassen vrouw, de ruimte krijgen om eindelijk een meisje te zijn, terwijl ze de eerste stappen zet op weg naar werkelijke volwassenheid. Een zwaar onderwerp dat niet zwaar gebracht wordt. Met ook een heerlijke rol voor Dalva’s nieuwe, stuurse vriendin Samia. (Draait nu in de bioscoop, 1u23m.) Trailer

Read More

The White Lotus

Zo’n serie waarbij ik mezelf op rantsoen zette omdat ik het verhaal en de personages zo lang mogelijk bij me wilde houden. The White Lotus volgt een week lang een groep vakantiegangers in een luxe resort (in seizoen 1 op een eiland in Hawaii, in seizoen 2 op Sicilië). Beide seizoenen beginnen met een dode, zonder dat je weet wie of waarom of hoe. Dit maakt elke interactie, elke ruzie, elke flinter van ergernis potentieel explosief. Je weet als kijker niet wie je kunt vertrouwen, en trouwens, de personages zelf weten het ook niet, en meer dan eens moet je je mening over een personage dat je leuk of irritant vindt, herzien. De onderlinge dynamiek tussen de personages en de enorme gelaagdheid van de verhaallijnen zorgen voor een serie die voelt als een film (twee films) die je over een jaar nog eens kunt kijken, om dan compleet andere dingen te ontdekken. The White Lotus opent doorlopend de beerputten van mensen die, ondanks alles, blijven beweren dat their shit don’t stink. Meesterlijk. (HBO Max, 50-60 min.) Trailer PS Je kunt de seizoenen los van elkaar zien. Pas op met opzoeken van info over deze serie want de spoilers vliegen je om de oren.

Read More

I May Destroy You

Michaela Coel is het beste wat tv kon overkomen sinds Phoebe Waller-Bridge. En deze serie (dé reden waarom je een HBO-abonnement moet nemen) is alles: provocerend, hilarisch, veel te eerlijk, veel te dichtbij, hartverscheurend en vergevensgezind. I May Destroy You opent met Arabella, een getalenteerde maar snel afgeleide schrijfster met een deadline die ze al tachtig keer heeft gemist. Ze heeft zichzelf klemgezet en moet nu echt vóór morgenochtend 6.00 uur haar manuscript inleveren. Maar ze kan nog wel even een uurtje uitgaan. Toch? Kan wel. Ze ontmoet haar vrienden, ze doen shots, snuiven, slikken; de avond dreigt alweer uit de hand te lopen, zeker als Arabella niet goed wordt. Maar ze weet zichzelf terug te slepen naar haar kantoor, tikt met wijd opengesperde ogen haar verhaal, en levert keurig op de afgesproken tijd haar manuscript in. Alleen: waarom is haar telefoonscherm gebarsten? En waar komt die bloedende hoofdwond vandaan? Dan ziet ze ineens een flits van een man. In een wc-hokje, boven haar. Deze ronduit briljante serie volgt Arabella terwijl ze de avond probeert te reconstrueren en confronteert de personages en de kijker met de rol van (seksuele) vrijheid en consent in een patriarchale, seksistische, homofobe en racistische samenleving waarin alles kan en mag – en iedereen vogelvrij is. (HBO Max, 28-35 min.) Trailer

Read More

Feel Good

Nogal rauwe drama-comedy waarin de Canadese Mae Martin (een uitvergrote versie van) zichzelf speelt. Ook deze Mae is stand-upcomedian, en ook zij is op al op jonge leeftijd verslaafd geraakt aan cocaïne (onder andere). Ze is nu clean en ze woont in Engeland, waar ze zoveel mogelijk op het podium staat en probeert door te breken bij het grotere publiek. Tijdens een van die avonden ontmoet ze George, een vrouw die tot dan toe dacht dat ze hetero was, en ze krijgen een relatie. Alleen blijkt Mae in relaties net zo grenzeloos als ze vroeger met drugs en drank was. En dat is best lastig, zeker als je vriendin probeert de relatie geheim te houden. (22m) Trailer

Read More

The Gentlemen

Tja, deze film. Het is een Guy Ritchie-film, dus hij gaat over een drugsbaas (Matthew McConaughey) die van zijn wietimperium af wil, want hij wil misschien een kind, en dat zorgt ervoor dat allerlei andere gangstermannetjes (of wannabe druglords) hun hengels naar hem en naar elkaar uitgooien, maar er is ook een roddeljournalist (Hugh Grant) die te veel weet en dat in zijn voordeel gebruikt, en dan is er ook nog iets met een boksschool en een coach (Colin Farrell) die een stelletje kutpubers in bedwang moet houden, en al die lijntjes hebben iets met elkaar te maken of komen samen, en iedereen naait elkaar, en niets is wat het lijkt, en, nou ja, Guy Ritchie dus. Erg vermakelijk; niet te veel nadenken over het plot. (Netflix, 1u53m.) Trailer

Read More