Het enige waarvoor ze af en toe nog naar de keuken moest, was om haar magnetronmaaltijden of pizza op te warmen, vertelde ze, terwijl ik een plekje op haar bed vrijmaakte om te kunnen gaan zitten. Koken had ze opgegeven toen ze concludeerde dat kant-en-klaarmaaltijden per saldo goedkoper waren dan het steeds weer aan moeten schaffen van een nieuwe pan.

Vroeger was het moment waarop mijn ouders op dieet gingen het moment waarop mijn zusje en ik elke avond in gespannen afwachting naar bed gingen. Het kon een paar dagen duren, maar het kwam onvermijdelijk.

Een paar keer per week kwam er om 12.00 uur iemand van het verzorgingstehuis langs met een in piepschuim ingepakte maaltijd. Mijn oma was er dol op. Als ik tussen de middag bij haar langsging, zat ze al verheugd aan het raam; een kleedje over de tafel, een theedoek om haar hals. Vanaf die plek kon ze naar mijn vader de buschauffeur zwaaien.

Behalve patat was er niks wat we verschrikkelijk lekker vonden, en met uitzondering van spruiten vond ik niks verschrikkelijk vies. Eten was iets dat we tussen 17.00 en 17.30 uur deden, met z’n drieën of vieren aan tafel, de radio uit. Er was precies genoeg voor één bord vol. Daarna aten we vla.